trouwen

Ze zijn heerlijk, die naar-bed-naar-bed-rituelen. Broodnodig ook, bij mijn structuurgevoelige schatjes. Het allerfijnst vind ik het voorlezen. Als juf al mijn favoriete bezigheid. Daarom hebben we dus ook een schandalige hoeveelheid kinderboeken. Ze staan bij mijn oudste in de kast, en hij noemt dat, min of meer terecht, zijn bibliotheek. Desondanks komen er nog steeds nieuwe boeken ons huis binnen. Via de schoen, de oppas, de kinderboekenweek, maar vooral tijdelijk: via de bibliobus. Mijn oudste kinders hebben een gratis abonnement en mogen via school in de bus boekjes uitzoeken. En dat doen ze graag. Omdat ik er zelf niet bij ben is het voor mij ook altijd verrassend waar ze mee thuiskomen. Meestal erg leuk, maar soms ook wat 'precaire' onderwerpen. En bij het voorlezen 'a prima vista' soms even slikken of improviseren.
Nu moet ik even toelichten dat mijn oudste twee nogal piekeraars zijn. Om een voorbeeld te geven: De oudste wees juf er onlangs fijntjes op dat de opstelplaats bij de brandoefening niet compleet veilig was, vanwege de bomen die vlam konden vatten bij een uitslaande brand. En hij vond dat groep 1/2 het niet kon maken om niet mee te oefenen, want dan zouden ze niet weten wat te doen bij brand. En toen de buurvrouw zich een paar keer beklaagde over haar zere knie is ze er maar even naar toe gegaan om bezorgd te informeren of ze niet doodging.
Enfin, to the point: vandaag kwamen we toe aan het boek 'Dag, papa' van Nicoline van Heijningen, met heerlijke illustraties van Annet Schaap. Een boek dat inderdaad over een scheiding gaat. Ik twijfelde, omdat prinses met haar piekerdrang met dit thema aan de haal zou kunnen gaan bij de eerste de beste onenigheid tussen heit en mem.
In het boek wordt heel expliciet de dag beschreven dat papa weggaat. Niet op reis, maar weg-weg. Zo simpel, maar zo realistisch, dat de pijn voelbaar was en de tranen achter mn ogen stonden. Prinses pikte dit onmiddelijk op en vroeg hoorbaar bewogen of die papa echt weg ging. En vond dat heel zielig voor de jongetjes, want dan hadden ze alleen maar een mama. Maar het oudste jongetje in het boek neemt zijn verantwoordelijkheid al de nieuw'e man in huis, en vraagt zijn moeder ten huwelijk. Ten slotte trouwen ze met z'n drietjes, met hoge hoed, vitrage, handschoenen en ringen van vuilniszakbinders. Gelukkig maakt dit trouwen meer indruk op prinses. En als het boek uit is praten we nog even door. Of mem ook zo'n sluier had, toen ze trouwde, en dat beppe ook een mooie jurk had, toen ze trouwde. En of ze een mooie paarse jurk van me zou krijgen als ze ging trouwen. Ik beloofde plechtig dat ze een hele mooie jurk van me zou krijgen als ze zou trouwen. Desnoods zou ik er één voor haar maken. "Ja", zei ze. "Als ze geen mooie hebben. Of als ze op zijn." Het moest dus wel een mooie zijn met allemaal bloemen. Met een geel rondje in het midden, en daaromheen boogjes, met rose. En stroopwafels.
Morgen gaat ze tekenen voor me hoe ze eruit wil zien. Met haar haren mooi enzo. En met die hele bijzondere jurk. Ik ben benieuwd...