15.1.14

Levensvragen..

Onze jongste spruit wordt bijna vier. En hoewel ik altijd dacht dat de oudste de denker, en de jongste de doener was, komt deze meneer nu ook met grote levensvragen aanzetten.
'Waarom moeten we doodgaan?' Is het centrale thema van de afgelopen weken. En we komen ondanks diverse gesprekken nauwelijks verder, hij en ik. 
Dooddoeners als 'alle mensen gaan dood' worden niet geaccepteerd. En ook fraaie verhalen over 'na de dood' doen niet terzake. Want als alle mensen doodgaan, zal ik, zijn grote liefde, ooit op een dag later als ik héél héél oud ben ook gaan hemelen. En dat wil meneertje niet. Hij blijft er over doormalen, en het laat hem niet los. Te pas en te pas krijg ik het voor de voeten. "Wêrom moasto doodgean?"
Onlangs dacht ik dat we onze impasse voorbij waren. Hij had zijn eigen oplossing gevonden.

Later, mem, later word ik tovenaar! En als jij dan doodgaat, tover ik jou gewoon weer levend.
Oh? Hoe doe je dat dan?
Dan tover ik jou weer in de buik.
Okee. Welke buik dan?
In de buik van beppe, natuurlijk!
Aha. Nou. Dat is dan mooi geregeld. Welterusten, kerel. Lekker koese!
Welterusten... Mem?
Ja..
Hoe moet een baby groter groeien? Met babyhapjes?
Ja, hoor. Nou, slaap lekker.
Mem, duurt het lang voordat een baby groot is?
Eh, ja. Best wel.
Okee. Welterusten, mem.
Welterusten, jongen.

Maar goed, ik dacht dus dat we een stap verder waren. Dat de centrale vraag nu was geworden: 'hoe voed ik mijn moeder (op)?' Maar nee..
Een dag later kruipt hij bij me op schoot, knuffelt me, en fluistert in mijn oor "mem, wêrom giesto dood?"



2 opmerkingen:

  1. Agos, wat gaat er toch veel rond in die koppies!
    Wel lief dat je weer terug mag in je moeder ;-)
    Prachtige foto trouwens!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bijna vier, wat een gesprekken hè ... Ik zie hem nadenken.

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je mijn blog leest! Ik vind het fijn om wat van je te horen.